ból

Wśród najbliższych jestem postrzegany jako osoba, której praca fizyczna przynosi ból. Sądzi tak Rodzicielka, sądzi i EmKa. Prawda jest, że za bardzo nie przepadam za taka właśnie formą wysiłku fizycznego. W sobotę postanowiłem się poznęcać nad sobą:): było odśnieżanie, wymiana oponek w stylu F1, wreszcie całkowicie naturalne zrzucenie śniegu z dachu pewnej nieznanej mi kobiecie. Dodatkowo, zachęcony ostatnim sukcesem, postanowiłem znów rodzinkę uraczyć pysznym rosołkiem wołowo-drobiowym plus smażony kurczak. Jakby tego było mało - tego zmuszania się do cierpienia - wieczorem udaliśmy się z EmKa na Harrego do kina. Seans skończył się o 00.00. Ten film to już był szczyt szczytów. Wynudziłem się po całości.

Niedziela. Jak niedziela to wiadomo - godzina 9.00 Wenecja. Przy delikatnym mroziku przebiegłem wraz z H. wyjątkowo radosne i wesołe 10km. Mózg podpowiadał, żeby strzelić jeszcze z jedno,dwa kółka, lecz organizm mówił NIE. Co ciekawe tylko mówił, a nie krzyczał. To pewnie z uwagi na niesamowicie wspaniała pogodę, wręcz stworzoną do biegów.


Wracając do tego bólu. Lubie sam sobie zadać pracę fizyczną, a nie mieć ją narzucaną w rożny niekoniecznie miły sposób. Najczęściej mam jakieś takie wyczucie co i kiedy trzeba zrobić, jednak gdy mam to narzucane to już robię to z jaką taką okazywaną złością i pretensją. I to jest mało komfortowe. Mam póżniej wyrzuty sumienia, że reaguje w sposób niewłaściwy.